TÜFEK

Geçtim karşısına, başladım yazmaya:

Duvarda asılıydı. Üstü ardıç kirişleriyle kaplı, beyaz badanalı taş duvarda; köy meydanında, zemini yolun yarım metre kadar aşağısında kalan bir kahvehanenin duvarında.   

Yıllanmış kayışı, yağır eşek sırtı gibi pütür pütür ve sevimsizdi; her santiminde irili ufaklı yarıklar açılmış, iki parmak enindeki deri, yer yer bir tarçın kabuğu gibi içe doğru kıvrılmıştı. Bakır rengi koyulaşmış, aşırı kavrulmuş kahve çekirdekleri gibi iyice matlaşıp kararmıştı.

Dipçiği mi? Dipçiği, boz bulanık çay suyu rengindeydi. Yok, boz bulanık çay suyu değil; kirli sarı yoğunluklu bir açık kahve… Hayır, bu da değil; bildiğin beyaz meşe… Evet, şimdi oldu. Yıllar geçtikçe köselenin rengi kararırken dipçiğinki açılmıştı yani. Cilası ilkin el kundağı ve kabzadan, sonra daha enli alt kısımdan kim bilir ne zaman uçup gitmişti. Dipçiğin birkaç yerinde, taş gibi sert bir şeye çarpmaktan ya da kuvvetli bir şekilde sürtülmekten kaynaklanan yara izi gibi izler vardı. İzler derin değildi; yüzeyde kalmış, herhangi bir çukurluk oluşturmamıştı. Yalnız omuzluğa doğru “O T” harfleri kazınmıştı.

Bir gün, tenha saatlerden birinde, içeride amaçsızca adımlarken, iki sene önce kahvehaneyi babasından devralan, ta ilkokuldan beri arkadaşım olan Hakan’a,

—     Bu, O T ne yahu? diye sordum.

—     Ömer Tekin, dedi gururla, dedem...

—     Senin soyadın Taşlı değil miydi?

—     Bu annemin babası.

—     İkisine de uyuyor, dedim gülümseyerek.

T tamamdı da Ö’nün noktalarını kaç kere baktıysam da göremedim.

Neyse, gelelim namluya… Tek kırmanın namlusu altmış derecelik açıyla tavana bakıyordu ve rengi en ufak parlaklıktan yoksun bir duman grisine dönmüştü. Gerçi, ilk rengini bilmediğim için “dönmüştü” demem ne kadar doğru bilemiyorum. Bence bir değişiklik oldu. Böyle namlu rengi mi olur canım? Üstelik duman grisi dedim ama nefti de olabilir. Günün farklı saatlerine, ışığın geliş açılarına göre renkten renge girerdi diyeyim de siz anlayın.

Tetik çok gevşekti ve çekilmiş gibi tetik halkasına doğru düşmüştü. Sanki önce dokunmaktan beyazlamış, sonra da tozdan kirden kararıp gitmişti. 

Duvarda asılıydı.

Tamam, anladık: Duvarda asılı. Ne olacak sonra, sen onu söyle. Bilsem, ah bir bilsem!..

Çize karalaya, otura kalka bir paragraf daha yazdım:

Günlerce varlığından kimsenin haberi olmazdı. Nadiren, karşısına geçip bakan, ondan daha seyrek olarak da eline alıp inceleyen biri olurdu. Bunlar da genelde köye gelen misafirlerden çıkardı. Öylesine bir süstü, çeşitli mekânlara antika niyetine konulmuş üvendire, dirgen, gaz lambası veya eski radyo gibi.

Üzerini çizdiğim yerler çoğalmış, yazım sonlara doğru daha gevşek görünmeye başlamıştı. Hakan’a seslendim:

—     Hakan, çay!.. Yok yok, sen bir tost yap bana, her zamanki gibi… Acele et, fena acıkmışım.

—     Napıyon oğlum sen, sabahtan beri bir oturdun?..

—     Kör müsün, öykü yazıyorum oğlum, dedim “önemli” bir iş üzerinde çalışan insanların yapmacık çalımıyla.

—     Görüyoruz da, ne bakıp duruyon tüfeğe?

—     Tüfeği yazıyorum. Harika olacak, göreceksin.

Bir şey demedi. Kendisine yapsa o kadar özenmeyeceği, bol malzemeli harika bir tost hazırlamaya başladığından emindim.

Tostumu özel bir gıdaymışçasına özenle yedim; sanki bir makineydim de yediğim şeyleri öyküye dönüştürecektim. Tatlı bir gerilim içindeydim. Kalemi bırakmıştım ama kafam yazmaya devam ediyordu; öyküden başka bir şey düşünemiyordum. Dışarı çıkıp hava alayım dedim, fakat iki dakika geçmeden analarına koşan kuzular gibi sevinçle masama döndüm. Yazmalıydım:

Ama bu tüfek benim ilgimi çekmeyi hep başardı. Kahveye her gelişimde ona göz kırptım, yazları dışarıda oturuyorsak bir vesileyle içeri girip selam verdim. İlk gördüğüm andan beri onda bir hikâye saklı olduğuna, bir gün gelip de patlayacağına kendimi öyle inandırdım ki onu görmeden yapamaz oldum. Duruş açısında bir değişiklik olup olmadığını, tozlanıp tozlanmadığını, asılı olduğu çivilerin gevşeyip gevşemediğini hep merak ettim. Günün birinde sevgililerinden yüz bulacaklarına safça inanan iyi niyetli âşıklar gibi, tüfeğin patlayacağı o anı bekledim durdum. Ne yazık ki o an bir türlü gelmedi, tüfek patlamadı. Gerçek hayatta patlamayan bir tüfeği öykümde patlatmak da içimden gelmiyordu. Öyküye başlarken duyduğum o yaratma sancısı, sözcükleri birbirine ularken yaşadığım o heyecan nereye gitmişti? Yeteneğinin sınırlarını şaşıran edebiyat heveslilerine benzediğimi düşünüp öfkelendim. Olmuyor, olmuyor!.. diye söylendim.

Boş tepsiyle servisten gelen Hakan,

—     Ne olmuyor yahu! dedi gülerek.

—     Tüfek…

—     Ne olmuş tüfeğe?

—     Patlamıyor!

—     Patlamaz tabii oğlum, bozuk o tüfek.

Bir şey demedim. Suspus önümdeki deftere bakıp duruyordum. Çırağa eliyle işaret ederek “Çam dibine dört çay…” dedi. Sonra masama yaklaşıp,

—     Patlamalı mıydı? dedi az önceki şakacı tavrından çok uzak bir ciddiyetle.

—     Evet, duvarda bir tüfek asılıysa patlamalıdır Hakan’cım.

—     Bozuktu, patlamadı, desen?

—     Olmaz, çok saçma…

—     Ama dedim ya, bozuk oğlum o tüfek, patlamaz ki…

—     Bilmiyorum... 

Biri Hakan diye seslendi dışarıdan, geldim deyip fırladı.

Yine öykümle baş başa kaldım. Ne yazacaktım şimdi? “Duvarda asılıydı.” Sonra? “Patlamadı.” Harika! Şu cümleyi de ekleyeyim de tam olsun: “Ve sanırım o patlamadığı için sevimsiz oldu bu öykü.”

“Neden olmasın?” dedim. Doğrusu, hiç beklemiyordum bu onaylamamı. “Bu tüfek başka!” Gülümsedim. Gidip dolaptan buz gibi bir maden suyu kaptım. Lıkır lıkır içtim.