İYİ DEMİŞ MİYİM?

Takvimlere güven olmaz arkadaş! O kuru cetvellere bakacak olursak yanılırız. Bazen bir mevsim gelmiş de geçmektedir mesela, fakat biz hiç de öyle hissetmeyiz. Zaten son yıllarda pek çok şey gibi mevsimlerin de kafası karıştı. Sonbaharda yaz, kışta sonbahar yaşıyoruz… Anadolu’nun ortasında bile kara hasret kaldık. Kaymayı, kar topu oynamayı, kardan adam yapmayı hepten unutacağız. Hoş, kışı pek sevdiğimi söyleyemem, ama insanın aklına geliyor yine de.

Geçen gün soğuğu hissettim, diyordum, artık yazda değiliz; ama sonraki günlerde yine neredeyse yaz havalarına döndük. Neye güveneceğiz? Meteorolojiye mi, naçiz tenimize mi, iç sesimize mi?.. İnsanların kıyafetinden de bir şey anlaşılmıyor bugünlerde; kimi kabanlı, kimi dal gömlek… İlginç!   

Yapacak bir şey yok; iyinin, doğrunun, güzelin sınırlarının allak bullak olduğu şu postmodern çağda, mevsimlerin sınırları değişmiş çok mu? Belki de, her şeyin simüle edildiği günümüzde gerekirse mevsimlerin de simülasyonu yapılır, kim bilir? Mahalle mahalle kış yaşatılır koca şehre örneğin:  “Değerli Konevi Mahallesi sakinleri! Önümüzdeki hafta mahallemize kışı getiriyoruz, hazırlıklı olun.” Anonsu duyanlar hazırlığını yaparlar. Ben duymamış olmayı isterim; kışı hoş karşılayacağımı düşünmüyorum çünkü. Bahar olsa, yaz olsa tamam; gönlüm bir zafer takı, buyurun!.. Kış mı? Kalsın.

Hayır, hayır, içim rahat etmedi, kışı da istiyorum. Yumuşak bir havada lapa lapa yağan kar, eriye eriye tükenen kar tepecikleri, buz tutan saçaklar, pürüzsüz kardan zeminde ayak izleri, dallarda yanıp sönen kristaller… Vay be! Karlı zemine çarpıp yansıyan, yansıdıkça gözümüzü alan güneş ışınları, kaldırıma kürenmiş kirli kar yığınları, kayıp düşmemek için sarf edilen olağanüstü dikkat, bu dikkate rağmen gelen yumuşak düşüş, düşüşün doğurduğu gülüş, kızaran yanaklar, cepten çıkmak istemeyen eller…

Bu satırları yazarken Elhan-ı Şita aklıma geldi, şöyle bir göz attım. Ne kadar yapmacık ya bu şiir, dedim. İyi demiş miyim?

20.11.2024, Çarş.