EN İYİSİ KENDİ KENDİNE KONUŞMAK

Ben duygularını saklayan biri olmadım, belki istesem de olamazdım. Birini sevdiysem söyledim, sevmediysem de belli ettim. Aynı şekilde kişisel özelliklerimi, bunalımlarımı, hayallerimi, yapıp ettiklerimi de sadece kendime saklamadım. İnsanlara genel bir güvensizliğim olmasına rağmen birine açılınca da açılıverdim, temkini elden bıraktım.

Oysa sağda solda, özellikle sosyal medyada gizli olunması, bir işe girişilmişse sonuca ulaşıncaya kadar kimseye bahsedilmemesi falan salık veriliyor; negatif enerji miymiş, hasetçilerin şerri mi, artık her neyse birtakım olumsuzluklardan böyle kurtulabilirmişiz. Zaten kimse ulu orta planlarını anlatmıyor, arkadaş çevremize söylesek ne olur? Söylemeyin, diyorlar. Bir kitap mı yazıyorsun, söyleme; epey birikim mi yaptın, söyleme; yeni bir ilişkin mi başladı, söyleme; ev veya araba mı aldın, söyleme… Valla böyle şeyleri söylemekten kaçınacağım biriyle neden konuşuyorum ki zaten? Hiç konuşmam daha iyi.

Sanırım bu sebeple, bu kafaya sahip olduğum için pek arkadaş da edinemedim. Galiba, insanlar çevrelerini çeşitli kriterlere göre halkalara ayırıyorlar. Çekirdek aileden topluma doğru halka halka genişleyen bir düzenleme yapıyorlar. Böyle düzenleme yapacak genişlikte bir çevrem olmadığından tanışıp konuştuğum üç beş insana da ketum olamadım, yeri geldi dökülüp saçıldım. (“Dökülüp saçılmak” deyimi bu anlamda kullanılmıyor ama dursun bakalım böyle.)

Doğrusu, yanlış yaptığımı anladığım sonuçlarla da karşılaştım, ama pek de farklı davranmak istemiyorum. Sürekli hesap kitap benim için yorucu, yıpratıcı... “Amaaann,” diyesim geliyor, “belki de en iyisi günlükle konuşmak, günlükle dertleşir gibi kendi kendimize konuşmayı artırmak!” Evet, yazayım ben. Son haftalarda bloglarım azalmıştı, azalmasın, artsın… Şu çağda insanın kendi kendine konuşabilmesi, kendini oyalayabilmesi bir meziyet belki de.