YİNE BUNALIM

İnsan gençken, önünde istediği hayatı yaşayabileceği uzun yıllar olduğunu düşünüyor; yaş biraz ilerleyip de değişen bir şey olmadığını görmeye başlayınca da telaşa kapılabiliyor. Henüz içinde bulunduğum aralık telaşa kapılmamı gerektirecek kadar geç olmasa da erken de sayılmaz, hatta artık her yılım kritik bir zaman dilimi hâline geliyor. Aniden bir mucize gerçekleşmezse bazı önemli konularda bir değişiklik olacak gibi görünmüyor. Biraz daha geç kalırsam da bir kıymeti olmayacak gerçekleşmesinin.

Bazen yaşamımı bir iş girişimi gibi düşünüyorum ve sonuç fiyaskoymuş gibi geliyor. Yaşamımı diğer yaşamlarla karşılaştırıyorum: Yaşamımda diğer yaşamlarınkinden daha iyi neyim oldu? Neyi rahatlıkla söyleyebilirim? Buna kafa yorayım bakalım…

Bir engelliliğim, süreğen veya ciddi bir hastalığım olmadı. Bu benim başarım sayılmasa da şansımdı belki. Ama bu türlü görece az, hatta istisna diyebileceğimiz konuları dâhil etmesem daha iyi olur. Söz gelimi, iyi kötü bir ailem vardı, bazıları bundan mahrum, dememin anlamı yok. Ortalamayı veya yaygınlık gösteren kitleyi baz almalıyım. Evet, bu durumda yaşamımı farklı, ayrıcalıklı, kaliteli saymamı sağlayabilecek bir özelliğim veya başarım söz konusu değil.

Acaba neden? Çapım bu kadarına mı yetti? Ne istiyordum da olmadı? Ne olsaydı yaşamımı sıradan veya kalitesiz görmezdim? Acaba, bunlar olsaydı sağlıklı değerlendirebilecek miydim? Dışarıdan başarılı veya parlak bir hayata sahip görünsem berbat bir hayatım olduğunu düşünmez miydim? Yani, bu mesele öyle kolay değerlendirilebilecek bir mesele değil. Çok kapsamlı bir konu. Dikkate alacağımız kriterler de herkes için aynı değil…

Biz yine de pes etmeyelim; birkaç kriter belirleyip ona göre devam edelim:

* Zenginlik: Çok açık bir başarısızlık söz konusu, ne yazık ki!

* Yaratıcılık: Herhangi bir sanat dalında bir yaratımım yok. Edebiyatla uğraştım, derleyip toplasam bir iki kitap çıkar; ama bu derleme toplama işini yapmadığım gibi yaptığımda ortaya çıkacak ürün de pek parlak olmazdı.

* İnsan ilişkileri: Pek sevmedim de sevilmedim de. Sönük, soluk, belirsiz… Kötü diyebiliriz.

* Yeme içme, gezip tozma, eğlenme vb.: Ortalamanın üstünde değildir. Üstünde de olsa ben yeterli görmüyorum.

* Genel doyum, yaşama sevinci: Ne yazık ki yaşamımdan genelde şikâyetçi oldum, memnun olmadım.

Evet, toparlarsak hiç de iyi bir sonuç çıkmıyor. Canımı sıkan da bu zaten. Ömür tükeniyor ve bu kötü sonucu değiştirme imkânlarım azalıyor.

Ne yapabilirim? En geç önümdeki 60 ay içinde bir şeyleri değiştirmem gerek. O zaman biraz rahatlayacak, şartlarım bazı bakımlardan ağırlaşmış bile olsa kendimi başarılı sayabileceğim. Bu “bir şeyler” ne olabilir? Finansal özgürlük olabilir, bir dost edinmek olabilir, hayalimdeki yaşam alanıma kavuşmak olabilir… Evet, çok da uçuk kaçık şeyler değil. Kim bilir, belki de bunlardan birine, hatta hepsine kavuşuveririm… Burada dikkat etmem gereken nokta vademin 60 ayı geçmemesi gerektiği. Bakalım ne olacak, talih yüzüme mi gülecek, daha kötü mü olacağım?..