Kendimi bildim bileli, toplumsal sorunlara dair idealist görüşlerin sulandırıldığını, bu görüşleri dile getirenlerin açık veya örtük çeşitli dokundurma ve alaylara maruz kaldığını gözlemliyorum. Mesele bu “dertli” insanların kendilerini yıpratmalarına engel olmak değil, düpedüz alay etmek onlarla!
Bu yüzden olsa gerek, ciddi
konularda bir şeyler söylemek isteyen sorumluluk bilinci görece gelişmiş yurttaşlar,
konuşmadan önce kırk kere düşünüyorlar, korkup çekiniyorlar. Siyasi baskı
sebebiyle netameli konularda konuşma korkusundan bahsetmiyorum; o her zaman
vardı. Bir siyasi görüşü hedef almayan, bazı toplumsal aksaklıklar, çevre
sorunları veya eğitim gibi konularda dile getirilen düşünceler de sulandırılmaya
çalışılıyor. Bu görüşler ciddiye alınıp aynı ciddiyetle sert biçimde eleştirilebilir,
buna da eyvallah; benim dikkat çekmek istediğim nokta bu çabanın hafifsenmesi,
ciddiye alınmaması.
En kötüsü de bu sulandırma işinin
meseleyi ortaya atanlar tarafından yapılması. Konuyu açanlar onlar, ciddiye
almış gibi görünenler onlar, bizi konuşturmaya çalışanlar onlar… Kafa yorup bir
şeyler söylediğimizde “Aman, dünyayı sen mi kurtaracaksın!” diyenler de onlar. Olmaz
ki!
Kimileri de iletişimin arttığı,
dünyanın küçük bir köye dönüştüğü çağımızda bu olguya ters biçimde müthiş bir
iletişimsizlik yaşandığını söylüyorlar, kim kimi ne kadar dinliyor ki,
diyorlar. Tamam, doğru olabilir bu, dinlemeyeceksen dinleme ama alay etmek
nedir arkadaş!
Gerçi, düşündüm de insanımız neyi
ciddiye alıyor ki? Kendini önemsiyor mu sanki? Önemsiyor gibi yapıyor, kendini
kandırıyor. Yediğimiz içtiğimiz ortada, yaşadığımız hayatlar ortada… Kırk gram kokmuş
tavuk dönere yumul sen, yanındaki beyaz sıvıyı lıkırdat ve dünyanın anasını
sat! Bravo, tavuk dönerci fakir pislik seni!
24.01.2025, Cuma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder