Bir anı defteri veya en azından beş on yapraklık karalanmış bir ajanda parçası bulma umuduyla az çöp karıştırmadım. Başka ıvır zıvırlar buldum ama böylesi “çöplere” pek rastlamadım. Ama ben mesele entipüften hedefler olunca kolay kolay pes eden biri değilimdir, yeter ki isteyeyim. O gün de takıntı yaptım âdeta, sabahtan akşama kadar dolaşmayı, on değil elli çöp karıştırmayı göze aldım. Sabah erkenden sağlam bir kahvaltı yaptıktan sonra kendimi sokaklara attım.
Bu iş için
şehrin yerli, görece zengin ve görgülü ailelerinin yaşadığı mahalleri seçmem
gerektiğini zaten biliyordum. Şehrin bu nitelikleri taşıyan sakinleri son
yıllarda sağa sola dağılmış, “gösterişli” yaşam(a) alanlarına meyletmiş olsa da
bazı yerlerde hâlâ vardılar. Zaten ben de isimleri nedense bana II. Abdülhamit
veya İttihat ve Terakki dönemlerini hatırlatan bu mahallelerden birinde
oturuyordum. Komşu iki mahalle de az çok bu nitelikleri taşıyordu.
İnanılmaz bir
şey oldu. Aradığımı daha ilk çöp tenekesinde buldum. Hem de fazlasını. Bir
yığın defter, kitap, ajanda… Öyle mutlu oldum ki! İçimde pırıl pırıl bir sevinç,
gözlerimde samimi bir şükran ışıltısı… Yükümün el verdiğince seke seke evime
döndüm.
Şimdi size o
defterden sevdiğim bir parçayı sunuyorum:
“Büyük dedem
büyük bir un tüccarıymış, dedem çok daha büyük bir un tüccarı olmuş. Ne olduysa,
nedense bir yerlerde hep bir şeyler olur, miras babamlara geçerken dağılmış,
etini budunu yitirmiş. Amcamın biri Almanya’lara gitmiş, gidiş o gidiş. Ben
küçükken ölen diğer amcamdan şimdi torunlarının işlettiği bir fırın kalmış. (Torunlar
iki şube daha açtılar, durumları iyi.) En küçük kardeş olan halam geçen yıl bir
bodrum katında talihine söve söve can vermiş. Babam mı? Bilmiyorum, bilmek de
istemiyorum. Bizi bırakıp gittikten yıllar sonra, ben üniversite sınavına
gireceğim gün başarılar diledi. Bir güzel kalaylayıp telefonu yüzüne kapadım. Bana
gelince; bir utangaçlık var üzerimde. Herkes gibi olamamanın ezinci. Kısa bir
dönem de olsa zenginliği, onun güç ve parıltısını görüp yaşamış biri olduğum
hâlde mal mülk, ev araba konuları açmak bir yana, beni hiç çekmiyor dostlar. Çiçek
böcekten bahsetmek, güzel bir beyit okumak da zayıf kılıyor insanı. Şehrin hayhuyundan
uzaklaşmak, çam ve ardıç kokulu koyaklarda bir kızılgerdan gibi özgürce yaşamak
istiyorum. Bilmem ki çok şey mi istiyorum?”
01.05.2025, Perş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder