“İFFETSİZLİK”

Annem, babam rıza göstermedi. Bütün akrabalar tuhaf karşıladı. Bazıları bana acıdıklarını saklama gereği bile duymadı. Neymiş, 27 yaşında hiç evlenmemiş bir genç, kendinden on yaş büyük, üç çocuklu bir kadınla evlenir miymiş?

“Seviyorum,” dedim, kestirip attım. “Seninki sevgi değil,” dedi babam, “âşıksın sen, fena tutuldun.” Babam haklıydı; tuhaf bir çekilmeydi, bir baş dönmesiydi benimki. Bilmez değildim, fakat aşkın gücünü kendime de, el âleme de göstermek istiyordum. Kararlıydım.

Ta ki abim gibi sevdiğim avukat arkadaşım Ömer’in dostça uyarısına kadar. “Beni dinlersen vazgeç bu sevdadan Emre’cim,” dedi. “Üç çocuğu veya yaşından dolayı değil, boşanma sebebini öğrendim.” Hemen ne olduğunu sordum. Ömer duraladı; gözlerini kaçırdı, büronun penceresinden dışarı bakmaya başladı. Boş ver diyecek sandım. Ama bendeki meraklı kararlılığı görünce sessizce, “İffetsizlik,” dedi.

“Olamaz!” diye çıkıştım, “Üç çocuktan sonra mı aklına gelmiş iffetsizlik, saçma!” Yıkılmıştım. Perişan hâlimi gören Ömer ayağa kalktı. O da çok üzgündü. Tek kelime etmeden yanıma geldi. Daha kollarını açmasına fırsat vermeden sarıldım. Hıçkırıklarım odadaki klima sesini bastırdı. Ağladım… Ağladım…

07.06.2025, Ct.