KENDİNE DEĞER VERMEK

"Kendini sevmeyeni kimse sevmez" veya "kendine değer vermeyene kimse değer vermez" şeklinde özetlenebilecek binlerce özlü söz okudum. Hiçbiri tam kafama yatmadı, bu düşünceye pek katılamadım. Ama sanırım doğru bu. Yetersizliklerini büyütüp duran, kendini sevmeyen ve değersiz hisseden birine ister istemez çevresindekiler de öyle bakmaya başlıyor. 

Zaman zaman, benim de kendimi bir şey sandığım oldu. Ama böyle anlarda kendi kendime öyle bir karşı saldırı yapıyordum ki bu kez de aşırıya kaçıyor, kendimi eziyordum tabir caizse. Hayalimdeki ben ile olduğum ben arasındaki fark çok mu fazlaydı? Etrafımdakiler, içinde yaşadığım toplum çok mu nitelikliydi? Hem nedir niteliklilik?

Bütün dünyada çok şey değişti, köprünün altından çok sular aktı. Bugün, bir zamanların düellosunu anlayabilecek kim vardır, asırlık büyük ağaçlara saygıyla ulu ağaç diyen, sineğin yağı aklına gelmeyen, hatta çok ayrıntılı desenlerle incecik ipliklerden masa örtüleri ören?.. 

Geriye dönmemizi değil, bakmamızı bile imkânsız kılan tuhaf bir akışa sahip hayat. Ve zaman zaman kafam karışıyor; herkes işi kuralına göre yapıyor veya hayatı kuralına göre yaşıyor da ben bocalıyormuşum gibi, ben çıkıntılık yapıyormuşum gibi hissediyorum. Oysa ben kimim ki? Daha, o ve ben, yani biz diyebileceğim ikinci bir kişiyle bile tanışamamış bir talihsiz…

Lafı mı dolandırdım, nedense toparlayamadım. Başlarken kafamda net bir şeyler vardı sanki. Konuyu mu dağıttım, açılmaktan mı çekindim?.. Neyse, bu da böyle kalsın, sonra dönerim belki.